Sen Güldüğün Zaman / Sinan Emiralp

SEN GÜLDÜĞÜN ZAMAN

Sen güldüğün zaman
Gelip gözlerine konan yıldızlar olurdu.
Sevdanın goncaları filizlenirdi
Sen güldüğün zaman.
Babil'in bahçeleri gül kokardı
Güller sen.
Ve sen güldüğün zaman
Evreni bir sevinç kaplardı.
Sızılayan nehirler
Kahkahalarla çağlardı.
Kuşluk vakitleri
Mavi hülyalara uçardı turnalar,
Hülyalar gülerdi
Sen güldüğün zaman.

Uzak bir memleketin yokuş bir yolunda
Topaç çeviren çocuklar olurdu.
Topaçlar güler,
Çocuklar gülerdi.
Nemrut imana gelir,
İstanbul fatih sultan'ına güler,
Dağlar ovalara,
Yorgun toprak
Yağmur bulutlarına gülerdi.
Ve sen güldüğün zaman
Semenderler kaçar
Taşların altına saklanırdı.
Melekler güler,
Taşlar gülerdi
Sen güldüğün zaman.

Sen güldüğün zaman
Denizde mercan,
Dağda ceylan,
Tende can,
Canda canan gülerdi.
İsfahan'da bir hakan,
Tarlada günebakan...
Sen güldüğün zaman
Derinimdeki o kara sevdan...

Alemler gülerdi
Sen güldüğün zaman,
Alemler gülerdi...
Eski bir değirmende öğütülen
Başaklar gülerdi.
Nazlı menekşeler
Mor sabahlara,
Yüreği kor aşıklar
Zor ahlara,
Geceler günahlara gülerdi.

Sen güdüğün zaman
Uslanmayan çocukluğum gülerdi.
Ve o uslanmayan çocukluğum
Senin en güzel gülüşündü.
O gülüşün benim en masum düşümdü.
Son güldüğün zaman
Ansızın ölüşümdü.

Sen güldüğün zaman
Ölüm bile gülerdi...